امام حسن (عليه السلام) در عين اينكه پارسا و عابد بود و بيست بار پياده از مدينه به مكه براى انجام مناسك حج رفت ، و سه بار همه اموال خود را صدقه داد، خوش پوش و با وقار و آراسته بود.
روزى با لباس خوب و تميز سوار بر قاطر زيبا از منزل بيرون آمد، و با شكوه و نورانيت خاصى در كوچه هاى مدينه مى گذشت و به بيرون شهر مى رفت.
يك نفر يهودى نزديك آمد و عرض كرد: سوالى دارم، امام فرمود: بپرس.
او گفت : جدت رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) فرمود: الدنيا سجن المومن و جنه الكافر: دنيا براى مؤ من، زندان است و براى كافر بهشت.
ولى اينك مى بينم تو از مواهب دنيا بهره مندى ولى من در سختى هستم ! امام حسن (عليه السلام ) فرمود: اين تصور تو غلط است كه مؤمن بايد از همه چيز محروم باشد، و اگر تو مقام ارجمند مؤمن را در بهشت با جايگاه پست جهنم براى كافر را مقايسه كنى، و با دنياى مؤمن و كافر بسنجى، بخوبى درمي یابى كه سخن رسول خدا (صلى الله عليه وآله ) است كه دنيا براى مؤمن زندان است و براى كافر بهشت مى باشد.

منبع:

داستانهای صاحبدلان، ص 41