آن کس که در عیب خود بنگرد، از عیب جویی دیگران باز ماند، و کسیکه به روزی خدا خشنود باشد، بر آنچه از دست رود اندوهگین نباشد، وهر کسی که شمشیر ستم برکشد با آن کشته شود، و آن کس که درکار ها خود را به رنج اندازد خود را هلاک سازد، و هر کس خود را در گرداب های بلا افکند غرق گردد، و هر کس به جاهای بدنام قدگذاشت متهم گردید.
و کسی که زیاد سخن گوید زیاد هم اشتباه دارد و هر کس که بسیار اشتباه کرد، شرم و حیا او اندک است، و آن که شرم و حیاءاو اندک است، پرهیزکاری او نیز اندک خواهد بود و کسی که پرهیزکاری او اندک باشد دلش مرده، و آن که دلش مرده باشد در آتش جهنم سقوط خواهد کرد. و آن کس که زشتی های مردم را بنگرد و آن رازشت بشمارد، سپس همان زشتی ها را مرتکب می شود، پس اواحمقی واقعی است. قناعت مالی است که پایان نیابد، و آن کسی که فراوان به یاد مرگ باشد در دنیا به اندک چیزی خشنود است، و هر کس بداند که گفتار او نیز از اعمال او محسوب می شود جز به ضرورت سخن نگوید.
منبع: نهج البلاغه
امام علی علیه السلام فرمودند: «لا ینبغی للمرء المسلم ان یواخی الفاجر فانه یزین له فعله ویحب ان یکون مثله ولا یعینه علی امر دنیاه ولا امر معاده ومدخله الیه ومخرجه من عنده شین علیه شایسته نیست که یک انسان مسلمان با فرد فاجر [و تبهکار] رابطه برادرانه برقرار کند، زیرا او عمل و رفتار خود را برایش زینت می دهد و دوست دارد که او هم به مانند خودش شود و او را نه در امر دنیا و نه در امر آخرتش یاری نمی کند و رفت و آمدش برای او ننگ است .»
همچنین فرمودند: «ومن لم ینفعه الله بالبلاء والتجارب لم ینتفع بشی ء من العظة کسی را که خداوند بوسیله گرفتاری ها و تجربه ها سود نرساند، از هیچ گونه موعظه ای بهره مند نخواهد شد .»
امام على(سلام الله علیه): هيچ گنهكارى را [از رحمت خدا] نا اميد مكن. چه بسا گناه آلوده اى كه عاقبت به خير شد.
ناامید کردن دیگران از رحمت واسعه خداوند متعال امر ناشایستی است و هیچ کس حق ندارد امید کسی را از او بگیرد حتی اگر غرق در دریای گناه باشد ، چرا که با امید به رحمت خداوند متعال ممکن است توبه کند و پیرایه ها از خود بزداید. پس در مقام نصیحت باید مواظب بود که امید دیگران را به یأس بدل نکنیم .
تحف العقول – ص 100 میزان الحکمة –ج 6-ص178-ح10333
منبع:
http://mojezeha2.blogfa.com/
نظرات کاربران (بدون نظر)
ثبت و ارسال نظر