حضرت على (عليه السلام) فرمود: مردى از انصار در حضور رسول خدا (صلى الله عليه وآله) بود، و عرض كرد: آنقدر دوستت دارم كه طاقت فراق را ندارم ، هرگاه به منزلم مى روم بياد تو مى افتم ، بى درنگ خانه و كاشانه ام را ترك نموده و به نزد تو مى آيم، تا تو را به خاطر عشقى كه به تو دارم، بنگرم. اينك با خود مى گويم وقتى روز قيامت فرا رسيد و شما وارد بهشت شديد، و در درجه اعلاى بهشت قرار گرفتيد، من كه (به آنجا راه ندارم ) از فراق تو چه كنم ؟

دراين هنگام آيه ٦٨ سوره نساء از طرف خداوند نازل گرديد.

و من يطع الله و الرسول فاولئك مع الذين انعم الله عليهم من النبيين والصديقين و الشهداء و الصالحين و حسن اولئك رفيقا.

و كسانى كه از خدا و رسول پيروى كنند، آنان با كسانى هستند كه خداوند آنان را مشمول نعمتهايش قرار داده (مانند) پيامبران و صديقين، شهيدان و صالحان و اينها رفيقان و همراهان نيكى هستند.
به اين ترتيب ، دل عاشق مرد انصارى آرام گرفت، و دريافت كه اگر در عمل نيز به عشقش وفادار باشد، در روز قيامت نيز با پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) محشور مى گردد.

داستانهای صاحبدلان، نوشته محمد محمدی اشتهاردی، ص 89