پرهيزکاران

وصف پرهيزکاران گفته اند يکي از ياران حضرت علي عليه السلام به نام همام بن شريح از مولا تقاضا کرد : ” يا اميرالمومنين پرهيزکاران را چنان برايم وصف کن که گويا آنان را با چشم مي نگرم.” امام ابتدا به جمله اي بسنده فرمود که :

” اي همام از خدا بترس و نيکوکار باش که خداوند با پرهيزکاران است. ” اما همام راضي نشده ، اصرار ورزيد . پس حضرت شروع به توصيف پرهيزکاران نمود. همام پس از شنيدن سخنان امام در توصيف پارسايان بيهوش گشت و در آن بيهوشي جان داد . گزيده اي از اين خطبه انتخاب شده و چشمها را به قرائتش نوراني مي نمائيم. سيماي پرهيزکاران در دنيا داراي فضيلتهاي برترند ، سخنانشان راست، پوشش آنها ميانه و راه رفتنشان با تواضع و فروتني است. چشمان خود را بر آنچه خدا حرام کرده مي پوشانند و گوشهاي خود را وقف دانش سودمند کرده اند و در روزگار سختي و گشايش ، حالشان يکسان است . دلهاي پرهيزکاران اندوهگين و مردم از آزارشان در امان ، تن هايشان لاغر، خواستهايشان اندک و نفسشان عفيف و دامنشان پاک است. شب پرهيزکاران پرهيزکاران در شب بر پا ايستاده مشغول نمازند، قرآن را جزء به جزء و با تفکر و انديشه مي خوانند و در قرآن داروي درد خود را مي يابند. قامت را به شکل رکوع خم کرده، پيشاني و دست و پا بر خاک ماليده و از خدا آزادي خود را از آتش جهنم مي طلبند.

روز پرهيزکاران پرهيزکاران در روز، دانشمنداني بردبار و نيکوکاراني باتقوا هستند. نفس خود را متهم مي کنند و از کردار خود ترسناکند. هرگاه يکي از آنها را بستايند ، از آنچه در تعريف او گفته شد در هراس افتاده ، مي گويد : ” من خود را از ديگران بهتر مي شناسم و خداي من ، مرا بهتر از من مي شناسد، بار خدايا ، مرا بر آنچه مي گويند محاکمه نفرما و بهتر از آن قرارم ده که مي گويند و گناهانم را که نمي دانند بيامرز.” نشانه هاي پرهيزکاران در دينداري نيرومند، نرمخو و دورانديش، داراي ايماني پر از يقين ، حريص در کسب دانش، در توانگري ميانه رو، در عبادت فروتن ، در تهيدستي آراسته ، در سختي ها بردبار و در جستجوي کسب حلالند . پرهيزکار در راه هدايت، شادمان و پرهيزکننده از طمع ورزي است . آرزويش نزديک، لغزش هايش اندک، قلبش فروتن، نفسش قانع، خوراکش کم، کارش آسان، دينش حفظ شده، شهوتش در حرام مرده و خشمش فروخورده است.

مردم به خيرش اميدوار و از آزارش در امانند. ستمکار خود را عفو مي کند. در سختي ها آرام و در ناگواريها بردبار و در خوشي ها سپاسگزار است. مردم را با لقب هاي زشت نمي خواند، همسايگان را آزار نمي رساند. اگر خاموش است سکوت او اندوهگينش نمي کند و اگر بخندد آواز خنده او بلند نمي شود. دوري او، از تکبر و خودپسندي و نزديکي او، از روي حيله و نيرنگ نيست. “خدايا ما را از پرهيزکاران قرار بده”