انفاق

آيه شماره 47  از سوره مبارکه يس

وَإِذَا قِيلَ لَهُمْ أَنفِقُوا مِمَّا رَزَقَكُمْ اللَّهُ قَالَ الَّذِينَ كَفَرُوا لِلَّذِينَ آمَنُوا أَنُطْعِمُ مَن لَّوْ يَشَاءُ اللَّهُ أَطْعَمَهُ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ

 و هرگاه به آنان گفته شود: از آن چه خداوند روزى شما كرده بخشش كنيد، كسانى كه كفر ورزيدند به كسانى كه ايمان آورده‏ اند مى‏ گويند: آيا به كسانى غذا دهيم كه اگر خداوند مى‏ خواست خودش به آنها غذا مى‏ داد؟ شما در گمراهى آشكارى هستيد.

توجّه به اين كه «آن چه داريم رزق الهى است نه ملك ما» بخشش را آسان مى ‏كند. «انفقوا ممّا رزقكم اللّه»

كفر، سبب خود دارى از انفاق است. «قال الّذين كفروا… انطعم»

كافر، رازق بودن خدا را مسخره مى‏ كند. «لو يشاء اللّه اطعمه»

انفاق، نشانه ايمان است. (زيرا ترك انفاق از ويژگى‏ هاى كفّار شمرده شده است). «قال الّذين كفروا… انطعم…»

كار انسان به جائى مى‏ رسد كه كفر و بخل را راه درست و ايمان و انفاق را انحراف مى‏ شمرد. «اِن انتم الا فى ضلال مبين.

به اشتراک بگذارید