سلطان الواعظين با دانشمند سني

مرحوم سلطان الواعظين شيرازي در كتاب گرانقدر شب‎هاي پيشاور مي‎نويسد: يكي از دانشمندان اهل سنّت از من پرسيد: «آخوند ملا محمد باقر مجلسي اصفهاني، كه از علماي بزرگ شماست. در بسياري از مجلدات «بحارالانوار» نقليّاتي دارد كه اصلاً با عقل جور در نمي‎آيد؛ مثلاً از رسول خدا ـ صلي‎الله عليه و آله ـ نقل مي‎كند كه فرمود: «حُبُّ عَلّيٍ حَسَنَةٌ لا يَضُرُّ مَعَها سَيِّئَةٌ» يعني دوستي با علي ـ عليه‎السّلام ـ حسنه‎اي است كه هيچ گناهي به او ضرر نمي‎رساند و يا در جاي ديگر از رسول خدا ـ صلي‎الله عليه و آله ـ نقل مي‎كند كه آن حضرت فرمود: «مَن‎ْ بَكي عَليَ الحُسَيْنِ وَ جَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ» و از اين قبيل اخبار در كتب شيعه بسيار ديده مي‎شود و اين احاديث سبب توليد فساد در امت است و لذا همين اخبار موجب جسارت شيعيان و لاابالي گري آنها در معاصي مي‎شود كه هر نوع معصيتي را مرتكب شوند به اميد اينكه چون علي ـ عليه‎السّلام ـ را دوست مي‎دارند از آن معاصي ضرري نخواهند ديد و يا به خيال آنكه يك قطره اشك بر امام حسين ـ عليه‎السّلام ـ گناهان ما را پاك مي‎كند و وارد بهشت مي‎شويم؛ آيا اين قبيل احاديث اثري جز شيوع فحشا و فساد دارد؟ چنانچه ما جماعت بسياري از شيعيان را مي‎شناسيم كه در تمام دورة سال غرق در معاصي هستند و فقط ايام عاشورا را مشغول عزاداري مي‎شوند و مي‎گويند «اين ده روز كه تمام شد در اثر عزاداري از گناه بيرون مي‎آييم و مانند روزي كه از مادر متولد شديم پاك مي‎شويم!» مرحوم سلطان الواعظين: شما بفرمائيد برادران اهل تسنّن كه معتقداتشان بمناسبت راهنمايي امثال شما!! بر خلاف اين احاديث است چرا غرق در فحشا و منكر بوده، بلكه متجاهر در معاصي مي‎باشند؟ در اكثر بلاد اهل تسنن و شهرهاي مهم آنها مانند: تركيه، مصر، اسكندريه، شام،‌ بيت المقدس، بيروت، عمان، حلب، بغداد، بصره و خلاصه اكثر قريب به اتفاق بلاد سنّي نشين، وجود فحشاء و منكرات به مراتب بيشتر از بلاد اهل تشيّع است؛ بعلاوه اينكه ميل به فساد و فحشاء، اكنون عادت اهل تسنّن شده و كوچه‎ها و خيابانهاي آنها پر است از قمار بازي و شرب مسكرات و فاحشه خانه‎هاي رسمي و…. كه از بيان آنها شرم دارم.

اتفاقاً فتاوا و دستورالعمل‎هاي امامان و فقهاي اهل تسنّن از قبيل حكم به طهارت سگ و حلال دانستن خوردن گوشت آن و طاهر شمردن مني و مسكرات و عرق جنب و حلال دانستن مقاربت با محارم بوسيلة حرير و لفّافه‌اي كه به قضيب خود مي‌بندد و امثال اينها موجب شده كه لاابالي گري و ميل به منهيات در بين اهل تسنن بوجود آيد. و امّا در مورد رواياتي كه نقل كرديد بايد بگويم كه امام احمد بن حنبل در «مسند» و خطيب خوارزمي در آخر فصل ششم «مناقب» و سليمان قندوزي حنفي در باب 42 «ينابيع الموّده» و محمد بن يوسف گنجي شافعي در «كفاية الطالب» و بسياري ديگر از علماء شما از انس بن مالك و معاذ بن جبل از رسول اكرم ـ صلي‎الله عليه و آله ـ روايت كرده‎اند كه فرمود: «حُبُّ عَليّ حَسَنَة لا يَضُرُّ مَعَها سَيِّئَةٌ وَ بُغْضُ عليِّ سَيِّئةٌ لا تَنْفَعُ مَعَها حَسَنَةُ» و نيز امام احمد بن عبدالله طبري شافعي در «ذخائر العقبي» ابن حجر نقلاً از ملا سليمان بلخي حنفي در ص246 «ينابيع الموده» و بسياري ديگر از علماء شما از نسائي از ابن عباس آورده‎اند كه رسول اكرم ـ صلي‎الله عليه و آله ـ فرمود:‌«حُبُّ عليّ بن ابيطالب يَأكُلُ الذُّنوبَ كَما تَأكُلُ النّارُ الحَطَبَ». و در مورد خبر مربوط به امام حسين ـ عليه‎السّلام ـ در اخبار معتبرة فريقين از امّ المؤمنين عايشه و جابر و انس و ديگران رسيده است كه پيغمبر ـ صلي‎الله عليه و آله ـ فرمود: «مَنْ زارَ الحُسَيْنَ بِكَرْبَلاء عارِفاً بِحَقّهِِ وَجَبَتْ لَهُ الْجنَّةُ» ونيز مي‎فرمايد: «مَنْ بَكي عَليَ الْحُسيْنِ عارِفاً بِحَقَّهِ وَ جَبَتْ لَهُ الجنَّةُ». دانشمند سنّي به علامت تصديق سر خود را پايين انداخت.[1]

—————————————

[1] . شبهاي پيشاورـ سلطان الواعظين شيرازي

به اشتراک بگذارید