کیومرث صابری فومنی معروف به ₍₍گل آقا₎₎ در سال 1321 در صومعه سرای رشت دیده به جهان گشود. وی در یک سالگی پدرش را از دست می دهد و تحصیلات خود را با وجود سختی های فراوان ادامه می دهد.

وی نویسنده و طنز نویس معاصر ایرانی و پایه گذار مؤسسه گل آقا بود. وی در سال 1383 دار فانی را وداع گفت.
کیومرث گوشه رودخانه ای که از کنار شهر آنها می گذشت، زیر درختان بید نشسته بود. کیومرث اکنون سیزده سال داشت؛ اما سایه پدر بر سرش نبود. هنوز زبان به بابا نگشوده بود که بابا را از دست داده بود و تنها خاطراتی که که دیگران از او تعریف کرده بودند را به خاطر داشت. هر وقت دلش می گرفت به قبرستان می رفت و سر قبر پدرش می نشست و با او درد دل می کرد. با فوت پدر فقر به درون خانواده آنها آمده بود و حالا کیومرث مجبور بود که هم درس بخواند و هم کار بکند. تعطیلات تابستان در مغازه خیاطی کار می کرد. یک سال تصمیم گرفت که درس را رها کند و فقط کار کند. یک ماه از شروع کلاسها می گذشت و کیومرث پایش را به مدرسه نگذاشته بود. به پیشنهاد معلم مدرسه، بچه ها به دنبال کیومرث رفتند و با التماس هم کلاسی ها و مادر او را مجبور کردند به مدرسه بیاید. چند روز بعد کیومرث تصمیم گرفت شعری بسراید. سرانجام غزلی سرود با عنوان یتیم. این شعر در روزنامه دیواری مدرسه با نام او نوشته شد و نام کیومرث به عنوان نوجوانی که شاعر است در مدرسه و شهر کوچکشان به زبان ها افتاد.

منبع:
برگرفته از کتاب  قطره هایی که دریا شدند، ص 123

.